RAURACI

RAURACI

qui et Raurici, et Rauriaci, populus fuêre Galliae Lugdunensis, nunc German. Helvetiis finitimi. Caesar, Comm. l. 1. c. 5. de Helvetiorum expeditione loquens: Persuadent Rauracis, et Tulingis, et Latobrigis, finitimis suis, etc. Plin. l. 4. c. 12. ubi de Danubio: Ortus hic in Germaniae iugis montis Abnobae, ex adverso Rauraci Galliae oppidi, et c. 17. eiusdem libri: Mediomatrices, Sequani, Raurici, Helvetii. Fuêrer igitur in Rheni ripa, inter Helvetios ac Sequanos. Hi oppidis suis, vicisque exustis, una cum Helvetiis domô emigravêre, capitum milia 23. quos C. Iulius Caesar in fines suos reverti, et oppida vicosque incensos restituere iussit: Eisdem a Boiis 30. mill. hominum ad Alesiam obsidione liberandam esse imperata, idem Gaesar scribit: Oppida tempore Plinii Rauracos nulla habuisse, nisi unum, testis est ipse ubi supra; nam si plura fuissent, nomen huic proprium tribuisset, quô ab reliquis discernererur. Ne Ammiani quidem aevô plura fuisse existimo. Sic enim ille, l. 14. Prope Rauracum ventum est, ad supercilia fluminis Rheni. Ptolemaeus vocat Αὐγούςταν Ρ῾αυρικῶν, Antoninus, ac tabula Itineraria, Augustum Rauracum, ab Augusto, Coloniae forsitan amplificatore: Plin. l. 4. c. 7. Coloniam Rauriacam, a L. Munatio Planco Consule deductam. Nomen Augustae in vulgari usu permansit. Sequanis, i. e. Provinciae Maximae Sequanorum attributa, ab Ammiano, Histor. l. 15. et quia sedes Episcopatus fuit, Crvitas Rauracensis non immerito in Notit. Veter. dicitur. Concilio Agrippinensi Iustinianus Rauricorum Episcopus interfuit: postea Basileae vicinam urbem, ab Alanis, Suevis, Burgundionibus, Vandalis et Alamannis Gallias ingressis captam prius, ac pessime habitam exhausit, atque Episcopatus Basileam translatus, aut potius ei adiunctus est. Exstat etiamnum eôdem loeô pagus admodum exiguus, vulgo Augst dictus, 6. mill. pass. supra Basiliam fitus, ad confluentem Rheni et Egertii: ubi Rhenus primum inflectitur, et ab Occasu cursum ad Septentrionem convertit. Hîc ingentis quondam urbis et clarissimae coloniae Romanae rudera visuntur, certissimum pristinae magnitudinis argumentum. Hadr. Vales. Notit. Gall. Iuliani tempore urbem destructam fuisse, patet ex Eunapii Sardiani historia; qui ita de Iuliano: Ἤδη δὲ ἦν πρὸς τοὺς Ρ῾ανράκους ὅ ἐςτι φρούριον. Videsis Cluver. de Ant. Germ. p. 353. Incolae hodie Bafler sunt Tschudo in territorio Bafiliensi. Baudrando inter Arolam fluv. et Iuram montem in limite Germaniae superioris ubi nunc pagus Basiliensis et 4. urbes Silvestres. Eius urbes fuêre Augusta Rauracor. et Arialbinum, seu Basilea, ad flexum Rheni, ubi in Boream tendit. Vide quoque infra in Raurici.